No worry worry, chicken curry

Zo.. Het is alweer een tijd geleden dat we wat hebben geschreven. De tijd vliegt helaas, maar wat maken wij toch mooie dingen mee!

In Krabi zaten we iets verder van de stad. Gelukkig had onze resort een pendelbusje, wat meer leek op een grote golfkar, wat om de 2 uur naar de stad ging en je na 2 uur ook weer op kwam pikken. In de stad had je ’s avonds een grote markt met allemaal eetkraampjes. Hier haalden we allerlei kleine, lekkere hapjes.
De volgende dag pakten we de taxi naar de Tiger Temple. Hier moesten we 1237 trappen omhoog. Les had hier wat moeite mee, maar het was het uiteindelijk meer dan waard! (Zie foto’s)
De dag daarna hadden we een scooter gehuurd en zijn we naar Emerald pool gereden. Een rit van 2 uur heen (en dus ook weer terug) maar ontzettend leuk om te doen. Gelukkig was Fou vergeten om zijn t-shirt uit te trekken waardoor zijn armen waren verbrand en hij een permanente witte t-shirt op z’n torso kreeg!
Emerald pool is erg mooi. We hebben wat gezwommen en daarna zijn we naar de blue pool gelopen. Dat was een meer ergens diep in de jungle. Nog nooit hebben we zulk mooi blauw water gezien.

No worry worry, chicken curry! Met deze legendarische uitspraak van onze schipper vertrokken wij naar Railay Bay. Dit vonden we minder mooi dan verwacht en daarom verbleven we hier wat minder dagen dan gepland. We hebben hier een Muay Thai wedstrijd meegemaakt. Les had hier een klein beetje pech, want naast een voedselvergiftiging was ze ook met een been door krakkemikkig hout gezakt. Achteraf konden we er wel om lachen.
Om naar de viewpoint van Railay te komen was het een hele klim expeditie, maar het was zeker de moeite waard. Wat een uitzicht! Fou is daar ook nog naar de secret lagoon geweest, ook heel erg mooi!

Na een verkort verblijf in Railay vertrokken wij naar Koh Phi Phi, het eiland waar Fou zo gek op is en al 2 keer eerder is geweest. Op de pier aangekomen bleek het niet meer de Koh Phi Phi te zijn die hij kende van een paar jaar terug. Ze hebben op dit eiland niet stil gestaan en er zijn volop resorts gebouwd waardoor de charme van het eiland een beetje afnam. Maar het voelde nog steeds vertrouwd. Koh phi phi is een eiland dat bekend staat om zijn prachtige stranden en wilde nachtleven. Dus hier hebben wij flink van geprofiteerd.
Vanaf de eerste dag waren wij al niet meer bij de Reaggaebar meer weg te slaan. Dat is een bar met een Muay Thai ring in het midden, waar je, je vrijwillig kan op geven om 3 rondes van een minuut te vechten tegen een andere vrijwilliger. Hiervoor krijg je vervolgens een gratis bucket. Onze heldin op sokken accepteerde de uitdaging toen iemand van de bar haar vroeg de ring in te stappen. Helaas niet gewonnen maar dat had de tegenstander slim aangepakt door Les uit haar spel te brengen. Ze klaagde namelijk bij de scheidsrechter dat Les haar te hard in haar gezicht sloeg, waarop de scheidsrechter zei: wat wil je dat ik doe, dit is Muay Thai, ze mag overal slaan. Les kreeg medelijden en durfde haar niet meer goed te raken waardoor ze op punten verloor.
De dag erna gingen wij naar Longbeach. Dat is een strand op Koh Phi Phi dat nog niet verpest is door toeristen. Een prachtige, mooie blauwe zee en wit zand zo fijn als poeder. ‘S avonds besloten wij om de volgende dag samen met Fou zijn neef die op bezoek was een privé longtail-boot te huren naar Bamboo island en Monkey bay. Bamboo island was een beeldschoon eilandje met een beetje te veel Chinezen toeristen. Ook besloten wij om een georganiseerde snorkeltrip te gaan maken Koh Phi Phi Leh. Hier is onder andere de film met Leonardo Dicaprio opgenomen. Ook hier weer iets te veel Chinezen.
Op Koh Phi Phi heb je ook een mooie viewpoint waar wij 2 keer geweest zijn. De eerste keer overdag en de tweede keer tijdens zonsondergang. Beide keren waren adembenemend.

Na 10 dagen namen wij met pijn in ons hart afscheid van Phi Phi. Wij vertrokken met de boot richting Koh Lanta. Wat een verschil met Phi Phi! Het was hier een stuk rustiger maar daar tegenover wel een stuk goedkoper. Het viel ons gelijk op dat Koh Lanta niet zulke mooie stranden heeft en daarom besloten wij maar om een massage te nemen op het strand. Via onze guesthouse konden wij fietsen huren. We hadden het eiland qua grootte iets onderschat want na 2 uur fietsen waren wij pas 2 stranden gepasseerd. Op een gegeven moment besloot Les rechtsomkeer te gaan maar ze was zo slim om dat niet fietsend te doen! Met fiets en al, hoppa de tuc tuc in! Een uur later belde een doodvermoeide Fouad om te vragen of ze heelhuids was aangekomen niet wetende dat Les rustig en ongegeneerd de tuc tuc terug had genomen. Zelf ging hij weer 2 uur lang terug fietsen in het kader van: als Les het doet, doe ik het ook… Er leek geen einde aan de weg te komen. Maar 2 uur Later bereikte hij de guesthouse en trof hij een zweetloze, gezond ogende, niet vermoeide Lesley aan, terwijl hij zelf iets weg had van een personage uit The walking dead.
De volgende dag besloten wij dus toch maar een scooter te huren en het eiland op een wat relaxte manier te verkennen. Nadat Fou bijna een aap dood reed kwamen wij aan bij de “water”val. Dit was niet wat wij dachten te aanschouwen. Aangezien het hoogseizoen is wat hier ook het droge seizoen is, troffen wij na een uur lopen en klimmen door de jungle een wand aan waar 2 druppels water vanaf dropen.
Wij besloten dat Koh Lanta het ook niet voor ons was en vertrokken weer richting ons geliefde Koh Phi Phi waar wij nog eens 5 dagen verbleven. Na een paar dagen gesnorkeld en geluierd te hebben op Longbeach, huurden wij een kajak en peddelden wij ons een weg richting Monkey beach. Ook hier konden wij weer mooi snorkelen. Nadat Fou, Les had verteld dat hij niet wist waarom het Monkey beach heette, omdat hij hier de vorige keren geen enkele aap had gezien, ging Les lekker relaxt in de kajak liggen om te zonnen. Nadat Les zag dat ze meerdere ogen op haar gericht kreeg, keek zij verbaasd achterom en zag zij tot haar grote schrik een ware apen invasie op haar kajak! Gelukkig gingen de apen weer snel verder op zoek naar frisdrank, want water was niet goed genoeg voor ze.

Na weer een pijnlijke afscheid zijn wij vertrokken richting Khao Sok. Dit is een van de oudste regenwouden van de wereld. Op aankomst bekeken wij onze jungle hut die hoog op palen was gebouwd. ‘Hier zitten wij best veilig denk ik’, zei Fou nog.
Nadat Fou de jungle had verkend op zijn gehuurde mountainbike, gingen we terug naar het huisje om ons op te frissen. We stonden in de badkamer toen Les weer de kamer in wilde gaan. Ze deed de deur open en begon te gillen! Waardoor Fou de deur weer in paniek dicht gooide, denkend dat de hond die hem de nacht ervoor aanviel in de kamer stond (lees: posttraumatische stress stoornis). Toen hij er achter kwam dat het een aap was die het raam zelf had opengemaakt (een raam met hor en tralies) stormde hij naar buiten om te kijken of de aap wat gestolen had. Hij trof deze voor de deur aan met zijn lievelings Oreos (Blue Berry icecream) die hij speciaal had bewaard omdat deze moeilijk te verkrijgen zijn. Nadat Fou zijn Oreos terug wilde pakken liet de aap zijn tanden naar hem zien en zette hij het op een lopen om op de hoek van het park de buit met zijn matties te delen. Daarna kwam er nog een andere aap aangerend om een laatste verloren Oreo op te halen.

Morgen vertrekken wij naar Cheow lan lake.

Liefs,
Fou&Les